Tot 1980 werd het bind- weefsel als een “opvullend” en “ondersteunend” weefsel beschouwd. Het verhinderde zelfs de anatomicus een duidelijk beeld te krijgen van de topografische ligging van de lichaamstructuren: bij anatomische dissectie werd zoveel mogelijk weggesneden en weggegooid om een juist beeld te krijgen van het lichaam.

Onlangs is men tot de ontdekking gekomen dat de fascia een belangrijke rol speelt in het lichamelijk en geestelijk functioneren, een rol die evenwaardig zou zijn aan die van de andere grote systemen. Samen met het autonoom zenuwstelsel en het hormonaal stelsel beïnvloedt het bindweefsel de graad van spierspanning, het bewegingspatroon, de bloedcirculatie, de hormoonhuishouding, het stresssysteem, het humeur, de manier van emotioneel reageren, het denken en bijgevolg ook het gedrag. Het ononderbroken karakter van de fascia’s draagt bij tot de eenheid van het lichaam, maar verklaart even- eens waarom een probleem in een bepaald deel van het lichaam secundaire problemen op afstand met zich mee kan brengen.

Het is dan ook niet onlogisch dat stress op de fascia een sleutelpositie inneemt in het ontstaan van allerhande klachten en aandoeningen.